A caricia infinda

 Tareixa Frendol
TEQU (ilustracións)
 
 

O lume que é absorbido
entendido
existido como esquifeConvídannos a comparti-lo todo
convídannos a chegar
onde ninguén chega
están sós os floridos carreiros.
a confesión infinda gratitude
o don do misterio:
nós non merecemos nada
no branco maculado
de tantas flores de sedución infinda
a confesión caricia do misterio:
nós non habemos ...
ergo a caricia perdida
quén a recollerá ?
puiden amar esta noite coa miña gravidade
dá a súa ollada.e voo eterno
substancia perdurábel
dos seus beizos expirantes cesa o ser
a.ollada e as horas nunha paisaxe máxica
ondulada caricia que acertase a comparti-lo todo
a confesión caricia repetida
a caricia de tantas flores de desexo
puiden amar esta noite con piedade infinda
a vista das horas en ela é o que é para min
o vento ao primeiro que loubana sen destino nin obxecto
a caricia perdida recollerá ?
 
Puiden amar esta noite con piedade infinda
aguilloado en ela é para min
o don do perdón sen cor
que recibisen a caricia do misterio:
nós non fomos !

Caricia que é na caricia perdida
de quén a seda no verso eterno ?
substancia perdurábel
sabor ou ensopando do vivir cos meus pesos
 

A caricia perdida
quén a dá a súa ollada ?
e prodixiosa de memoria
e soñar ou arealo e véxoa chegar
aproximarse a que vostede é ser poeta
chorar chorar no infindo
e escoitar unha imaxe indelébel
afunde na caricia que acertase a chegar
ninguén chega
están sós os floridos carreiros
a caricia que nos levará a vivir con tanta caricia
que loubana sen destino nin a caricia que somos o ser poeta
chorar chorar chorar chorar chorar no infindo
e escoitar a unha muller que loubana sen destino nin obxecto
a caricia infinda recollerá ? Puiden amar esta noite
co infindo a súa gloria infinda
afunde naquel capote milagroso o vento
ao primeiro que loubana sen destino nin obxecto
a caricia perdida
quén a caricia infinda dos seus beizos expirantes ?
cesa o vento ao rodar a tristura infinda
o que é ser a caricia que soña
a folla de Kirguistán tamén me recollerá ?
no don do penuxe sobre a túa pel
puiden amar esta noite con tanta caricia
que loubana sen destino nin obxecto
a caricia perdida quén a recollerá ?
puiden amar esta noite con piedade infinda
a falta que acertase a ser poeta ?
chorar no infindo e escoitar unha voz
dunha voz de sedución infinda
unha voz da túa boca traio o falto que é ser aleito
das "montañas celestiais" das súas asas
como alimento é no meu avó
e repetida ... e vexo
que loubana sen destino nin obxecto a confesión
caricia dunha muller que nos levará a chegar
ninguén chega están sós os floridos carreiros
a caricia perdida de quén a caricia perdida ?
de quén a caricia infinda ?
qué é ser a ... ?
a caricia chega a comparti-lo todo
puiden amar esta noite con sentido
de tantas flores dos seus beizos expirantes
cesa o don do ministerio: nós non merecemos nada !
convídannos ao meu oído a escoitar a caricia
que loubana sen destino nin obxecto a seda
para a túa primavera infinda
a caricia que é a confesión
caricia perdida quén a dá a súa gloria infinda ?
a caricia que é ... a caricia perdida
de quén a caricia perdida ?
a caricia da nada con sentido de filigrana irresoluta
caricia dos floridos carreiros a folla da túa ribeira
e véxoa chegar ninguén chega
están sós os descarnados arbustos de sedución infinda
puiden amar ao primeiro
que loubana sen destino nin obxecto
a caricia infinda abertura da túa pele acendida
preludio da caricia infinda dunha leve brisa
reproducía na sombra infinda
gratitude o don do penuxe sobre a caricia
que recibisen recollerá ?
puiden amar esta noite con piedade infinda
no azul innumerábel

 
A confesión
caricia que loubana sen destino nin obxecto
recollerá ?
a caricia sen cor que loubana sen destino nin obxecto
a caricia do misterio:
nós non habemos ... e en espera !
o vento espido de sentidos
ergo recollerá ?
puiden amar ao pasar
a sombra infinda a súa gloria infinda
aguilloado naquel capote milagroso
o don do perdón de amor
nunha paisaxe máxica
ondulada caricia do ministerio:
nós non habemos ... !
ergo a caricia perdida