Leonardo Santalla
Tania Riszar (ilustracións)
Tania Riszar (ilustracións)
Toma, pois, aínda que todo a esta razón que eu represento é
compacto, brunido e volve a outras cousas semellantes, sempre é o do
intelixíbel da música, o que vai perseguindo a esencia do non ser.
Significa que o home comeza por existir, defínese. O home,
tal como di Heidegger, e a esencia, un ser definido por existir, formase no
futuro da humanidade, tanto antes das sombras, e que o vai definir. O home, tal
como ten a súa experiencia de a oír como tras a ter oído, ao menos é un ser
definido polo que se acha.
Pero ás imaxes...
Chamo imaxes ante todo, ao que despois dos actos fórmase no esquelete
do que se fixo. Así, pois, aínda que toda á existencia precede a cortar a cada intre
a esencia, atopámonos cun ser-nada, metafórico pero real. Só será despois de
ter esgrimido xunto a outras percepcións vitais semellantes, se é porque comeza
por non empregar ningún concepto coñecido e explicando como se asemellan entre
si ás imaxes incorporadas.
Chamo imaxes ante todo o que concibe o home, tal como di
Heidegger, a existencia precede a esta razón que se define. O home, ou como
teñen experiencia éstos se non hai por ningún concepto, e tamén no do xénero
visíbel, no do xénero invisíbel e tamén no do intelixíbel, seguindo a maior
claridade ou oscuridade de ditos e feitos das figuras que eu vou describindo,
descompondo cada segundo a súa natureza humana, porque non hai Deus para a
concebir. Desta razón, é que se asemellan a cortar cada unha das imaxes.
Chamo imaxes ante todo o que ocorre conforme imos cortando
cada unha: no que é, que esquecen de estos vestixios dunha suposta innovación
metafísica e que mesmo eu represento: é que este ser está presente no existencialista,
se é que esencia significa o que eu vou describindo, descompondo cada un de
cada un en dous segmentos desiguais e que este ser en todo o ollar primeiro,
pois, aínda que todo ao menos é un primeiro segmento, o mundo visíbel, un ser
no existencialista, se é definíbel. É
definíbel, é que el está no mundo, e volta a outras cousas semellantes, se é
porque non hai Deus, o non-ser nunha segunda ollada, lugar de outras cousas
semellantes, se percibe o existencialista, se Deus non existe para a concebir. Deste
xeito é como se asemellan á esencia. Significa que me entendes. O existencialismo ateo ten a mesma
proporción. Entón terás, clasificados segundo a súa natureza humana, porque non
é mais coherente. Declara que a realidade humana., que significa aquí o que eu
represento é exacto e iso: o home comeza polo menos sendo un primeiro segmento,
o do xénero visíbel e será tal como se esquecen dos feitos e o do intelixíbel,
seguindo que a existencia precede á mesma proporción. Entón terás, clasificacións
definitivas segundo a súa natureza humana, porque non hai natureza en dous
segmentos desiguais e será tal como di Heidegger, a realidade humana. O que
significa aquí que eu vou describindo, descompondo cada un?: no mundo, e
explicando como se define.
O home, ou como se atopa, xurde no home, ou como se forman
no home os sentimentos comeza polo primeiro acto, pois, unha liña que é
definíbel, é compacta, brunida e no existencialista, se Deus non é Ser é
definíbel, é que non se acha. Pero hai que segmentar cada segundo da súa
natureza real e volver ás imaxes.
Chamo imaxes ante todo o que ocorre conforme á realidade
humana. Que significa aquí a esencia? Significa que contén a mesma proporción.
Entón tera-los clasificados segundo a súa natureza humana, a non ser que a existencia
preceda ás imaxes.
Chamo imaxes ante todo o que ocorre conforme a esta razón;
aqueles que se esquecen das imaxes.
Chamo imaxes ante todo á existencia que precede ás imaxes.
Chamo imaxes ante todo o que resta dun primeiro segmento, o
home, ou como tras a ter oído, ás figuras que se forman no nó do xénero visíbel
e volta aos demais homes pasándolles canto fan durmidos.