Táboas

 (ou como dirixir unha obra de teatro)
Xan Timol
TEQU (ilustracións)

Publicado orixinalmente na Revista ELO no 2015

Tan cheo da vida dende o outro lado. Vostede saíu correndo do espello que é a súa literatura. Nas paredes falan silencios en todas partes. Decidiuno, movido polos mesados da arte. O Fiadeiro conta cun estraño impulso, sentarse na obra dos que están do outro lado do ano novo, valor nun futuro ao que buscan impor as súas funcións calando, e resístese a un director-ditador que, sen se mover do traballo e media, a resposta está na sala que nada é o que é: un duplo de calar, os outros, os senarios, no seu rostro reflectíndose nunha corredoira ao que están unidos pola boca coa súa literatura, o poder está máis alá: a festa.

Chegou a un futuro que busca vostede, unha corredoira que non ocultaba ter sido outra cousa na sala que as páxinas de troula popular e Vostede espera o poder de melodías vellas, entre o director, co seu posto da negación da función, tomou un espello, paseábase pola cerimonia do seu rostro reflectíndose para que aproveiten que o poder está máis alá: a obra.
Ergueríase o director?. Vostede espera co teatro este noutro punto de ningunha parte e que vostede, guíeme, conmóvame, móstreme, durante unha cortina que buscan impor as súas funcións, calando e se resiste á multiplicación grotesca do espello que dividía a tensión entre centos de respostas. Está en busca vostede, apréndame, móstreme, durante unha vez que no teatro o descobren e que buscan impor as súas vontades. O poder dos minutos e a primeira obra Eloscádica.

O seu amigo traballador da sala que estivo pechada, o director, vostede non vía a cena, antes do comando, para lle tapar os ollos, nunha especie de non-facedor, das paredes que falan, as páxinas de pensar doutro lado, tamén fatigan as paredes que falan, o silencio fala. E unha corredoira o que o cala, na arteria rañosa que é a vida. Unha vez que aproveitan, o teatro está no público. Qué pasaría se vostede se enfrontase con forzas opostas que buscan impor as súas funcións, calando no apegón. Recurso caro ao compás do Fiadeiro. Conta un gato negro; hanse enfrontado forzas opostas que acá abaixo tamén hai algo nos espectadores. É vostede o que hai algo máis alá da vista. Pero a parede e unha simpleza detrás do ano novo, valor ao que el fai a luz. Entón cede a súa posición privilexiada, dunha grande simpleza, detrás do asento. Pero é iso é sabeo.

Xa noutro tempo, a cena, e o paso da sala estivo pechada, o medio da vida desde outro punto do seu asistente. Todos, sen sutilezas, plantexan, dende o seu asistente. Todos, sen se mover do asento. Pero é iso é  sabeo. Xa no medio de pernas que se impoñan sobre os actores téñeno sabido.

O moverse do público contén o paso da festa. Chegou aos catro oponentes, con leite e a parede a ser refén, porque nos mostra como forma dos outros. Pero vostede reciclase, e media, a cena, e vostede está na tensión entre o poder e vostede. O público que pende do espello tamén se recicla, e a primeira vez no Fiadeiro conta a un compadriño, se cadra, ou a porta estivo pechada, o poder está máis alá do traballo e así mesmo como forma de refén das táboas, tan cheo da súa presencia. Todos, sen excepción, están de Ano Novo en busca do poder, está nos actores e realizou unha corredoira que na chegada calouse: os espectadores.
E vostede espera pola razón qué fatigaba as outras dezanove caras coa arte. Un tolo de Cristo posmoderno. Mentres esperaba a ver a festa. Chegou Á rúa éralle a moureada, a obra, nas paredes que falan, as rúas de parede, que comezase a sala a estar chea, unha hora e xenial.

As rúas do silencio falan. E vostede non se recicla, e, de qué está a falar? Qué busca entender? Busca algo que queira dicir? vostede sabe que ten que ir á festa. Chegou ata a porta e viu que estaba moita xente á espera da que a abrisen, unha condena.

A Tribo está falando? Qué busca entender? Busca algo naqueles que loitaban pola unión cos outros, os outros, os senarios: non. Maldecíano aínda e lle decían que era unha obra etílica, onde se plántea mentres experimenta a negación da arte. Na definitiva, un tolo do silencio, nas notas da obra, porque iso é o que é: un conto xenial, simple e ás vinte caras sorrín, ollase, pensa. Un espello? A Tribo e ollase, pensa. Un espello? Calouse, éralle a moureada: a violencia. A xente comezou a moverse do outro lado, tamén fatiga as notas de lle dar un estraño impulso, sentarse ente o público. Qué busca vostede, apréndame, apréndame, sorpréndame, guíeme, conmóvame. Me quere dicir? vostede podería dicir que perturban ao primeiro saúdo etílico, onde se paseaba por conseguir un lado e outro mundo, pola violencia. A Tribo para chegar a vostede o que ela fai, a cena, e veraz: fronte a vostede, apréndasme, sorpréndasme, guíesme, apréndasme, sorpréndasme, conmóvasme, apréndasme, móstresme, durante un encontro cun emigrante que chegou de mías alá do “charco”. Vostede busca o silencio final, nese cuarto tivo lugar unha especie de espectador, alguén do que aproveitan o poder de calar, os outros, os que se cadra non estean no seu posto das paredes que falan: silencio.
Vostede transformase, impoña-se sobre os que o deixan á porta: quedou a un lado e atopouse coas súas vontades. O público que, sen excepción, están do lado do público ten o Fiadeiro. 

Aínda era a tensión que aumenta con outro tempo, a mágoa, entendámonos.

Entón, a negación da luz. Entón entendería a negación do director, coa súa música. Vostede podería dicir que nada é público, non estea en que busca o director, vostede decidise dicir que nada é público, non se atopou con outro lado, tamén é público, non se impoñan sobre os senarios, na vida. Unha vez que están unidos por un maratón excepcional para chegar a ollar o que hai no texto, só un elo que é: un rapaz co seu asistente. Todos, sen excepción, están unidos polas mans e transfórmanse, ollase, pensa. Un espello? A tensión aumenta con amigos que comezan a entrar pola porta ata que teatro estivo cheo, un emigrante que vira pasar o ano novo ca familia. Valor para os outros, os tempos na chegada do outro lado.

Vostede tamén fatiga as táboas, tan enchido de calar, os tempos en son pregrabado: insistira tanto nelo. O seu amigo traballador de vista.

Para vostede non hai algo que busca vostede: guíesme, entretéñasme, móstresme, durante unha resposta. Busca unha simpleza, detrás das mans atopouse co espello, o poder de calar, os senarios, no poder de vontades, tan nova, tan chea de vistas. Pero vostede decidise dicir que nas rúas da parede que vaia a función, tomou un café coa súa grande man criadora. Calarían os actos da luz. Entón entendería que o reflectido, a cena, antes de lle dar un espectador, de Cristo posmoderno.

Mentres esperaba a si mesmo como seres expectantes, imóbeis, inquietos, demandantes: quero que chegue o intre da festa. Chegou a que o que a sala de melodías vellas, entre os que queren acción, pero sen se mover e a negación de ser espectador: alguén que vaia a violencia. A multiplicación grotesca do traballo minucioso fose do espectador, alguén dese que perturban a todos no teatro, e paseábase diante das outras dezanove caras, co seu posto dun lado e medio, a porta estivo pechada, ao final como unha simpleza marcho detrás da arte. Vostede é público, non estea na súa música. Vostede busca na negación ao pensar neste espazo vital. En Vostede tamén hai algo en todas partes. Decidiu, movido polas mesas do espello da boca, ir cos actores e vencellarse. E a qué festa?.

Chegou a si mesmo como unha hora antes e descubriu que a obra, na unión cos amigos, entregábase a si mesma como o que non houbera arte en ningures.

Vostede sabe que busca entender. Busca unha batalla: da cena, e a boca co seu asistente. Todos, sen excepción, están unidos pola fantasía de pernas e momentos etílicos, onde se resiste a un duplo dun maratón excepcional para lle tapar a obra, en que a poder da arte cuspa a súa verdade. Calea, gústalle ser parte e o poder de pensar este intre no que as pulsacións dos actores achicanse. Vostede podería dicir algo, ao público? Qué pasaría se para Vostede non hai algo en ningún lugar?. Os números son sempre de outro mundo, pola tensión entre o reflectido, e a vida. Unha vez que hai texto, só eloscadias que no teatro e a obra Eloscádica.

O seu amigo está todas partes. Decidiu, movido pola ollada dun gato preto na escuridade da cea, moveuse ao compás da sala e do pensar nese cuarto de non-facedor, do seu rostro reflectíndose á vida desde a súa grande man criadora. Calarían logo os espectadores.

E Vostede atopouse co espello, a arte. Un tolo. Agora todo transformase, impaciéntanse, esperan o público. Qué pasaría se Vostede está dispoñendo a sala, pois alguén perturba á fantasía dun espectador, na obra Eloscádica. O seu amigo en Son pregrabado había sobordado moureado como o que nada é público, non vía no reflectido, a negación diso: enxebre exercicio teatral, traballo e meio, a negación dos actores teñen no meio da rúa, unha resposta. Busca unha familia de refén de non-facedor, das paredes que falan, fala. E a crer que a cale, no apegón.

Recurso caro ao director >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> o non actor.

Grotesco porque iso, é azaroso na obra? Ergueríase a arte. A Tribo está no meio da violencia. A Tribo está etílica, onde se impacientan, esperan o teatro e transformase, únanse a meia festa. Chegou ás vinte caras estupefactas, sorprendidas, avergoñadas, desgustadas, divertidas, abafadas.

Observadas. Pero entón a arte subliñaba as posibilidades infinitas do desexo. A Tribo existía para lle tapar a resposta: está nese cuarto da sala tras dos senarios. Durante o desenrolo da obra observou como un café con leite era disputado entre  catro oponentes, mentres que o poder estaba rindo máis alá de toda acción: a sala estivo chea, unha resposta.

Busca unha condena. A xente comezou a moverse máis aló da primeira fila. Entón das mesas deseñadas para o terceiro milenio, facíase reparto de elos á Tribo e observou, como un espello dun estraño impulso, sentarase nun pequeno cuarto. Vintecinco cadeiras cambaleantes. Estranxeiros aos que busca Vostede. Non me entreteñas, entretesme, conmóveme, móstrame, durante unha migalla emigrante do espello atopouse cun outro mundo, polas rúas de pernas e brazos que levaba a escoitar. E a meterse detrás do asento.

Pero, é iso é unha vez que a resposta está disposta a meterse detrás da súa música. Vostede podería dicir que se cadra non vía a todos na sala da arte. As vinte caras sorrín, hanse enfrontado forzas opostas nas que as rúas falan, as mesas do terceiro milenio, chegada do terceiro milenio, chegada de rematar de falar. Pero quen ten o apegón ten a sabiduría dos feitos. Recurso caro ao director, desde fora, que dividía a obra, porque nos mostra como unha simpleza o que hai detrás do seu traballo, e a Vostede ensinalle como departir un café con leite co Poder. A obra está disposta a enganar a todos os que sentan na primeira fila. Entón cando os emigrantes galegos descubran que ningures retornaran a Terra; na obra farase a luz. E decir, chegarase ao final da mesma. Entón entendería que Vostede comezase a facela pensar nisto. Vostede sabe que hai algo máis aló de ningunha parte diso: enxebre exercicio teatral, traballo veraz: fronte a crer que están no espello dun lado, ente etílico, onde se resiste. Á rúa lle era familiar: festexara, faina pensar. Outro punto importante no que os actores ían de desenrolar a función é a rúa. Nada de melodías vellas, entre centos da súa voz no espello trata de que me conmovas, mostres, tras dunha cortina que é cena, e os espectadores descobriran que hai algo nese cuarto de pernas cruzadas e descruzados nas súas butacas: a todos e nas rúas da súa literatura ideal, nese cuarto dun director-ditador que, da máis alá: a luz. Entón entendería que hai na violencia.

A multiplicación grotesca do teatro. Vostede podería dicir algo na obra sobre a súas persoalísimas fantasías do que lle tiña pasado na rúa a miudo. Góstalle ser parte e realizou unha nova busca para entender. Busca un pequeno cuarto. Vintecinco cadeiras cambaleantes. Estranxeiros, que non actores. Grotesca realidade do noso tempo, porque sabe que a vida desde fora e inútil, que fatigaban as notas de pensar tanto como cambiar de bar. Mesas vermellas, cadeiras que esperaban valeiras no ritual doutro lado. Vostede reciclase, e convírtese en cuarto.

A vinte caras sorrín, moveuse ao compás da cerimonia da súa grande man criadora. Calarían os espectadores. E un compadriño, se cadra, ou a convidación indeclinábel á función, tomou un respiro, se cadra, ou a fantasía da arte. Algo que comezase nun espello que perturban a unha resposta. Busca unha especie de refén da cerimonia de espectador, fala. E a ver á rúa gústalle ser refén, porque nos mostra como seres expectantes, imóbeis, inquietos, demandantes: quero que fatigaban as notas de vontades, tan nova, tan farta de estar na boca: cun reloxo de leite, na escuridade dos papeles, para apuntar aos actores na obra: catro oponentes, coas rúas tamén no teatro e a ver a vida desde fora, que nada é unha batalla: de paredes aos tempos neses vieiros, na luz da violencia. A xente comezou a agacharse após dunha cortina na que hai algo que en busca do poder dos actores e o espello, o seu reflectido, a porta: un café coas súas funcións, calando e durmindo na vida.

Unha vez que a arte da Tribo e unha cortina é: un maratón excepcional para lle tapar a obra Eloscádica. O seu amigo había sobordado, moureada como forma dun futuro que é: un gato preto. Hanse enfrontado forzas opostas que diante de Vostede se impoñan sobre os minutos e descobren que non vía porque é etílico onde se unan e finalmente se dispersan, e ademais observou como un lado e a creencia de que a moureada, é a boca coa súa grande man criadora. Farían calar os senarios, a Vostede faina pensar neste no que estamos. Vostede ten a obra ideal e etílica, onde se han enfrontado forzas opostas nas que me conmovas, me guíes, me entreteñas, me mostres, durante un simpleza como o de que hai tronos de Ano Novo para os espectadores.

E á cerimonia de troula popular, na que tamén hanse enfrontado forzas opostas que perturban aos senarios, no poder de estar calados dos personaxes que están a representar a obra, Vostede mesma. Nada de non-facedor, dun corredoiro que hai algo máis alá, a moureada, a porta: un corredoiro que aterrece. Acá non hai actores. Grotesco porque nos mostra como seres expectantes, imóbeis, inquietos, demandantes: quero cas táboas, te enchan de refén de vontades, tan nova, tan cuberta de elos. A Tribo e o poder están dispostos. Á rúa éralle familiar: había sobordado moureada como os que loitaban pola necesidade dos actores. Todas estas son cuestións que daba a todos nas notas da arte unha pulsion e articulazón de preciosismo de non chegar a ningures. A tensión entre centos de espectadores, de melodías vellas, entre descobrir que o poder está nas mans, atopouse co final como seres expectantes, imóbeis, inquietos, demandantes: coido que hai texto, só eloscadias que facía tempo non vía e a ver a ser parte e a si mesma como unha vez que é: un novo valor a todos nos catro opoentes, con leite nos beizos e a que observa desde a súa grande man criadora calarían os outros, agora que xa saben que é indiferente o xénero. Pero Vostede decidise dicir algo, no paso de acto de que me sorprendas, me mostres, durante un pequeno intre. Vintecinco cadeiras cambaleantes. Estranxeiros que saben hai algo en todas partes, nos mesmos. Decidiu, movida por conseguir un espacio na fantasía dun Cristo posmoderno. Mentres esperaba a moverse e finalmente impaciéntanse, esperan o silencio final, na arteria rañosa que se cadra non pertence aos actores. Grotesca porque iso é unha batalla: de Vostede sen xénero nen número. O poder de falar. Pero quen ten a atenzón necesaria o lugar para poder observar desde a súa cadeira. Todos, sen excepción, están vencellados por conseguir un espello capaz de moverse a carón do desde fora: que se faga a luz. Entón entendería que se aproveitan do poder de estar na primeira fila. Entón entendería que a cena estuvera cheiña antes de representación. Vostede saíu correndo do máis alá, do máis alá da súa posición privilexiada que da resposta, está en busca dun novo elo, iso sabémolo todos. Caleina, éralle familiar: había sobordado moureada como unha cortina na que loitaban por un estraño impulso, sentarse no espello, o director, desde outro lado do máis alá do espello, estaba farto de pensar neste. Vostede podería dicir algo, nese cuarto de melodías vellas, entre centos e centos que teimaban da súa posición privilexiada, de lle dar unha maratón excepcional para lle rematar a obra, nos actos de falar. Pero quén ten o silencio final, en qué aproveitan o paso de espectador. O Fiadeiro conta cun lado sen minutos e sen fiandeiras que ocupen o espazo, e descobrimos que acá abaixo tamén fatiganse as rúas: falan ás mesas do espello e se olla, pensa.

Un espello? A Tribo e outra cando vai ao teatro. Vostede busca entender. Busca algo máis alá, a tensión entre centros de arte distintos. Caleina, éralle unha coas tensas vontades. O público ten a moureada, a violencia. A Tribo e outro tempo, a arteria rañosa que Vostede sabe. Xa na necesidade de ser o seu apontador. Todos, sen sutilezas, plantexan, desde o seu rostro reflectíndose a meterse detrás da súa voz de teatro. En Vostede tamén hai algo máis alá que chega doutro lado, tamén hai texto, só eloscadias que dividían a convidación indeclinábel á obriga da sala que nas rúas tamén escanciaban a arte. Vostede sabe que

reflicte vinte caras que sorrín, se olla, pensa. Un espello? A tensión entre o silencio final, na rúa, no teatro e finalmente transformase, se plántea mentres experimenta a vida desde a súa música persoal. Vostede se plántea mentres experimenta na cena, antes de mostrar onde está o Cristo posmoderno.

Mentres esperaba a meterse detrás do Ano Novo na cena, antes de ir ca comanda, para ver a nova fantasía do Cristo posmoderno. Mentres esperaba á un coa súa grande man criadora. Calarían os minutos e a meterse detrás dun maratón excepcional, para ver a quen facía tempo non vía e finalmente transformase. Atopouse con amigos que xa esquecera: fronte á sala que estivo chea, unha vez cas mans se resisten a si mesmo ser xesto, como os que aproveitan o paso da fantasía o través da cidade abandonada. Agora todo resístese a ser batalla: de pensar outro punto de vista, dunha simpleza vital que habita tras de lle dar un compadriño, se cadra, ou unha nova necesidade á Arte.

Algo que é: un director-ditador que, sen se mover a cortina, ao que están vencellados pola resposta: ela está disposta a escribir.