Manoel Toural Quiroga
TEQU (ilustracións)
TEQU (ilustracións)
[...]è Nembrotto per lo
cui mal coto
pur un linguaggio nel
mondo non s'usa.
Lasciànlo stare e non
parliamo a vòto;
ché così è a lui
ciascun linguaggio
come 'l suo ad altrui,
ch'a nullo è noto».[...]
Dante ALIGHIERI
Paseamos con Beatriz, a
doce pulseira de Dante convertido en mosca, onde alá había fume e
luz, nós damos voltadas antes de entrar ao abismo dos sentidos.
Raphèl mai amècche
zabì almi
Atopamos unha das pasaxes
máis sorprendentes ou quizais turbadora do Inferno de Dante
no verso 67 da Cantiga XXXI -ese inferno ilustrado por Giotto que
podemos ver en a Cappella degli Scrovegni en Padua baixo un
ceo estrelado que tamén atopamos á final de cada unha das tres
cantigas da Comedia-, verso fonético que nos convida a
arponealo no fuso das ondas do son esculpido nos pasos que imos
deixando atrás, agora aledámonos do novo signo trabado no vento
eterno do movemento, máis alá da nosa existencia humana. A vida,
doce cadea dos homes sen tenrura, sen afagos, desapiadada e deserta.
Exilio eterno da mosca
condenada a ser palabra. Imaxinamos a Dante convertido en mosca
sobrevoando o río sanguento Flegetonte, que semella nacer no
mesmo ceo na obra de Giotto, buscando a Lucrezia, voando sen
saber se vai río en riba ou río abaixo, rodeado por un enxame de
anxos enviados alá para sacar a súa "alma" do inferno.
Hai outra mosca que, sen
embargo agora no mar escuro, transformouse en diaño e o seu corpo
converteuse en cinza de homes. Ollamos o río tal como é na súa
desembocadura, praia e abismo, un mar contraditorio no que derrota o
grande navegante Lucifer criando devoradoras treboadas de
homes e mulleres.
A ollada de insecto de
Dante é o noso soño e o noso tempo, superficie sen fin das
superficies, nada dun xardín sen estacións. A mosca, tendo sido
levada da auga iluminada polo ceo do inferno a un lago terreal, ve o
río como un lago no que nadara cando fora home.
 |
| "...que semella nacer no mesmo ceo..." |
Atopamos tres habitantes
na ribeira do río do sangue: o primeiro é Lucrezia, levando
a alma que voa da terra até as estrelas; o segundo Agito, que
conduce, empurra cara adiante, procurando pór en movemento, é
dicir, o ir da terra ao ceo inventado polos homes. Agito,
tamén ten dous usos: o primeiro é que a auga que estaba no inferno
brote agora da terra como manancial de formas de tempo; e o segundo é
ao que o diaño refírese ao buscar a aqueles que foron expulsados do
malo da terra e que fai que todos os hipócritas estean no ceo. O
terceiro habitante da ribeira é Coroa, de novo subir sub
corona vendere, rescatar o ben que cae distraído no inferno.
Lucrezia é toda
ollada, materia inicial dos corpos, tentación no padal da chegada a
porto. Travesía no intre da soidade na lonxanía do presente. Agito
é as veas das preguntas murchadas no abismo das lembranzas perdidas
na morriña. Coroa é a metamorfose do ben que cae do ceo en
pedra e virxindade de calquera esperanza. Se os tres volvesen outra
vez á terra, entón atopariámo-los no río do sangue, danzando en
novo Cordax de anxos demoníacos.
de Sempre
de ondas (Lapela 15)
