a vaca sagrada e a escarola do pan non poden
semellarse á ameixa do frío
dous estadullos temorosos da cidade tibetana
mandan unha forte aperta sobre a casa cunha pantalla azul e vermella non pode
aparecer coa brancura do pan e o mar
ábrense coas franxas do presaxio en remuíño e
en estanques para o sombreiro da esquina onde a pedra se pecha na sala recen
iluminada do coral o seu sombreiro non podía recuar máis e a ausencia do
horizonte a escarola nas mans do esparro abriu as pernas como a lanza con puño
de quenlla onde o delfín xamais se atrevera a pisar e a neve a descifrar de
pronto como un reloxo do lóstrego a agulleta do coral
divisase tan preto da mañá un alfil a xanela
os saltos camiñando cos ollos da leituga a destreza da tartaruga fai imposíbel
o baile da lura co linguaxe no fondo do mar mentres unha cadeira se come un
caramelo mentres o arqueiro aparece cada ano ollando a agulla dos minutos que
fai imposíbel a mentira en medio da bacanal dos balcóns
e agora xace rosicler con sollares enzoufados
de vento
o trenzado e os sentidos das nubes afastan
máis a casa ao pasar o cego ante o acuario dos acordeóns entre discursos das
cadeiras ao mediodía
