Nunca esquecerei aquela mañá. Acordei coa luz
do sol focando e quentando a miña cara e o meu corpo ispo na cama. Durmira
profundamente e erguinme alegre. Rapeime, duchei e dirixinme cara a cociña a
preparar o meu almorzo; froita, un "montado" e auga. O café tomaríao
na rúa, sempre era así. Onte cheguei tarde e canso a casa e non quixen ollar a
correspondencia que recollera na caixa de correos ao chegar. Pasei da
publicidade e tan só había unha carta e agora , mentres almorzo ábroa sen emprestar demasiada atención ao que fago.
Vexo a foto dunha muller de lombos. Non é unha foto artística, é máis ben unha
foto sen máis. A muller está vestida de maneira elegante, sen ningunha pose.
Nin sequera semella ter sido tomada pola
cámara, se non que aparenta agardar o "clic" da máquina, só que
ollando en dirección oposta.
Ollei detidamente o seu cabelo, a súa roupa,
as súas pernas que aparecían apenas baixo unha saia longa; tamén unha orella
que se deixaba ver entre o cabelo solto. Pensei en cada muller que coñecía
sospeitando que se trataba dunha estraña brincadeira, pero non lembrei a
ninguén con ese xeito. Fiquei moi sorprendido i en espera dalgún acontecemento
que aclarase o significado desa foto misteriosa. Non había remitente pero si
estaba dirixida a min.
Levaba comigo a todas partes e tentando a cada
intre, no traballo ou onde fose, como tentando resolver un problema ou obter
unha resposta desa muller que de lombos dicíame algo, sutil e indefinido a
través do seu porte destinguido e elegante. Ao carecer dun rostro, emprestaba
atención a cada detalle da fotografía, que máis alá da silueta perdíase nun
lugar fora de foco e irrecoñecíbel.
Imaxináballe unha cara e entón outra, e tamén
unha e outra personalidade. Inventeille nomes, empregos, tristes pasados e
apaixonados romances. Coñeceríame? Sería ela quen enviara a carta coa súa
fotografía? Por o qué, se se trataba dun xogo, non aparecían máis pistas?
Ao pasar as semanas obsesioneime coa imaxe. De
tanto escrutala fotografei á muller na miña memoria de mil xeitos. Entón pensei
que se non ollásemos á xente tan a miúdo á cara, se ollásemos por exemplo, as
mans dos outros tan como o facemos cos seus rostros, acabaríamos por recoñecer
a unha persoa con só observar as súas mans, e á ver a estas expresar emocións
recoñeceríamos aos seus donos como cando ouvimos unha voz no telefone. O mesmo
sucedería se as persoas só as vísemos de lombos.
Unha tarde camiñaba pola bisbarra da miña casa
e a miña ollada distraída encepelou coa figura dunha muller que camiñaba diante
de min a quen crin coñecer. Antes de que me dese conta eu, o advertiu o meu
corazón - seica "eu" non é o meu corazón se non a miña cabeza porque
pensa? -:a muller era ela, non había dúbida. Tiña exactamente a mesma
tonalidade de cor no seu cabelo, o mesmo porte e aínda que a roupa era outra o
bo gusto era idéntico. Mesmo a orella, a dereita, asomaba novamente entre o
cabelo longo.
O meu corazón latexaba a toda marcha. Pensaba
en como achegarme a ela sen a aterrecer, mentres a seguía de preto. Estaba
disposto a todo para nona perder de vista, xa fose parar o tránsito, esquivar
os autobuses ou empurrar a quen se inducise no meu camiño.
Tiña que simular un encontro; adiantarme para
entón dar media volta e enfrontala. Se me coñecía todo seria máis doado, pero
se non, con o qué escusa dete-la ? Contarlle todo e pedirlle unha explicación
podía resultar unha catástrofe. Ademais, debía deixar unha marxe para o erro.
Adianteime e fixen o pensado sen saber o que
faría despois. Só me importaba ver o seu rostro e, no posíbel, cruzar as
olladas.
Así foi. Os nosos olladas cruzáronse e,
mentres observaba a súa cara e perdíame nos seus ollos, descubrín que xa
recriara o seu rostro na miña mente, non con exactitude pero si con relativo
atino.
Cando cada un de nós deixou ao outro atrás,
aínda ollabámonos e semellantes sorrisos medraron en nós. Entón, volvíame e
achegueime a ela, díxenlle parvadas, nunca antes fora capaz de dicir a ninguén,
que se din na rúa a rapaces lindas,
entre piropos e frases que tentan provocar un riso ou unha ollada de "dar
por bo", porque xa nese momento sabía que a quería; moi no fondo de min
ser se cadra o souben antes aínda de a coñecer.
O que aconteceu despois paso a paso non fai a
este relato. Só importa dicir que esa muller converteuse na miña compañeira.
Nunca me atrevín a preguntarlle nin a ensinarlle a foto, a gardei moi ben e xa
non volvín a olla-la.
Agora estaba ela comigo e todo era tan bo que
para o qué arruinalo con historias estrañas, ou para o qué descubrir cousas dun
pasado pouco fortuíto que os seus beizos preferiron calar. Sempre existiron
en min dúbidas pero iso non importou
mentres houbo felicidade.
Polas noites, mentres ela durmía tendida ao
meu lado, observaba o seu lombo oceánico e lembraba a mañá en que unha
enigmática foto mudara a miña vida.
Tempo despois as cousas comezaron a andar mal.
Ela pedíame que mudase; dicíame que eu nona comprendía, que nin sequera a
coñecía ben. Qué non a coñecía ben eu, que a coñecía desde antes de nos
coñecer; que a coñecía de lombos como ninguén coñece a outra persoa de fronte.
Cando lle recriminaba algo, dicíame que eu non tiña idea do que ela deixara
atrás; pero se lle pedía que me contase máis do seu pasado mudaba de tema e o seu
rostro iluminábase cun marabilloso sorriso melancólico. E así dun momento a
outro ameazou con cortar a relación, i eu desesperado, crendo o derradeiro
recurso, faleille da foto, de como chegou a min e do longo azar que me levou a
atopa-la unha tarde. Expliqueille que o aleatorio uníranos dun xeito incrible
pero moi fermoso, e corrín a mostrarlle a fotografía. Ela choraba e meneaba a
cabeza, e cando viu a foto o seu pranto
transformouse en gargallada e a continuación, nun silencio moi triste
mentres pechaba os ollos como para sentir mellor algo que só ela podía entender
e apresar. Entón dirixiuse á porta e foise.
Eu non sabía o qué facer e cando ao fin
decidín ir a busca-la presaxiando que xa non tornaría, vina afastarse pola rúa
pero non me atrevín a ir tras ela como se unha forza que emanaba de min me detivera.
Por un intre detívose antes de chegar á esquina, se cadra porque adiviñou a
miña presenza. Supoño que considerou a posibilidade de tornar e decirme algo,
pero nunca ollou cara atrás. Entón vina idéntica a como a coñecín na foto
aquela mañá, coa mesma roupa e o mesmo ar distinguído.
Muito busquei a foto. Aínda, nona atopei.