Xan
Timol (texto e ilustracións)
A xocosa e
primordial baba accidental obriga dos suxeitos alleados pola sociedade global
xunto cas súas razóns
Comentarios a unha
nova manobra da
goleta disimulada,
e unha regra
indícanos a dirección
a seguir
lee:
Os suxeitos
alleados saben
que están nun edén.
Os suxeitos alleados
son exquisitos e sobreviven no oco da indiferenza.
Eles e todos os
principios, cos rodean, son caos lácteo da infinidade do equilibrio hercúleo.
O seu froito
adulterado e troco orgánico son requisitos charlatáns máis enigmático e máis
monumental, ca decadencia do abecé ou ca do infinito do humorismo na cadea das substancias de balde.
A expresión ou
xuízo especulativo e do persuasivo é unha forma máis asombrosa ca Embarcación
máis insólita, cos contos da noite dun Taxidermista poden relatar.
Todos os suxeitos
alleados que vai años enfatuadamente exploran as vulvas como se o fixesen na
hedra que crece nunha vella parede e todo o corpo revólveno na vixilancia dos
virgos cremosos como xogo da natureza máis empoleirada, que aspirase i ensaiase
tan ab aeterno contrario, cando as
raíces dos sensos fanlle fronte ao lance.
Unha unidade do
sentido é non soamente sociedade efémera, pero tamén todas as ordes da forma do
mundo, das cales consiste e vive no medio que de ela, como ser alado.
A morte é un conto
de fadas para os nenos, e a fe en deus será unha regra para o insondábel da
multitude durante o tempo, posto cun non sabía ca terra é un anaco do ceo como
todo . O xeito dos elementos non teñen
un deus necesariamente.
¿Estamos dende
diverxe ab intestato estar no infinito?
flamexante asombro máis grande ca existencia dos suxeitos alleados e dos
centros filantrópicos.
¿Quén está no
infinito e no seu interior capilar?
A teoría
entomolóxica tivo creto para establecer, cantos millóns de colleitas do
infinito en soamente hai nunha célula do valor humano circundante. Hai 987.789 mil millóns. Tantas cinzas son ineludibles, de xeito que
os exclusivos status quo da división, ca inmobiliza, as misión entón, pois
empregar aos suxeitos alleados como rescaldos da inmobilización.
¿Son estas cinzas
cómo son de extraordinarias?
Érgase no aeroplano
do caos cósmico, que voa expatriado sobre da lúa e mais das estrelas. E Lonxe do elo do azar residual da sorte
pegañoso alá no infinito oscilante da decapitación da metáfora. Ollamos, cómo a semente chega a ser tan
cativa, e a lagosta e a etiqueta. E como
o elo da fatalidade atopada na mesma semente desaparece no latexo da
alucinación e unha ponte convulsionada, que oscila antes de nós pasemos por
ela.
Sen embargo
habiámonos esquecido de que viñeramos dala;
esquecido que por moito que viaxaramos as brétemas e os efebos que
brillaban intensamente, no paradoxo, dentro de aí había as mesmas cousas, como
no rir tudesco do territorio e por sete veces consecutivas as sombras seguían a
ser as mesmas, que cifras inalcanzábeis en bosques quebrados, e asasinados cos
estorcillóns tóxicos, e afogados nos delirios, auga xeada no mesmo surtidor
xenófobo; habiámonos esquecido e
estaríamos indecisos de todo o que o ollo unxido ao neno recen nado no
hidroavión dos elementos e que ollaríamos preto do calafrío Pueril que oscilaba
diante de nos: reservado para os mergullos. quén desexo dicirnos que este lugar
non sería máis ca chispa que irradia enerxicamente nos cruces do fósforo,
sabemos que lanzamos despois da táboa salvadora co noso superficial eixe do
cordel na escuridade corrosiva del plano.
Ambos planos, son pequenos soamente porque medimos con criterio
superficial, xa unha distancia do caos mundo o que somos incapaces de unificar
tanto para vivir no seu interior en ambas situacións y medimos co criterio do íntimo, desoíse o plano da forma
pegañosa, da chispa do fósforo e o da célula do mesmo volume; infinito do
baleiro.