Lois Castro do Vilar (Texto e ilustracións)
O devezo libre redúceme ao po dos homes
aquí tendido o tempo mesmo envellecido
no silencio aínda a medida lama amasada
compañía que se escorrega do eco.
Aínda nacemos nus con forma vexetal
como entón sempre beira infinito desengano
auga feroz que aquieta as bocas murmurio
covardía eterna onde os homes
son sempre cansazo ollos poderosos
de mans moles a vida acaba corpos
oceánica eternidade sempre cansada.