(Texto e ilustracións)
Os homes son perversos (...)
Qué será da virtude cando sexa necesario
enriquecerse a calquera prezo?
Jean Jacques ROUSSEAU
Cun simple sorriso a tempo, homes e mulleres seres de contorno indefiníbel, persoas de fantasmais siluetas acostumados a ser minoría desexaban coñecer o futuro; o que fomos e para sempre seremos. Nun aceno sobresido, distraído pola confianza que dan as repeticións infinitas. O esforzo que supón ascender até eses cumes da negación, coas que compartía ese inexplicábel e indefiníbel pracer de comprender. Uns recordos quebradizos esparexidos entre a néboa inmensa da memoria que desprezas exaltada, alasante da súa sede.
Invariablemente, os desertores da morte facíanse xuramentos de amor eterno, abarrotando imudábeis os sentidos educados con apercibimento recio contra as adversidades. A consciencia de ter algo vivo naquela parte dos nosos corpos sempre convulsiona o océano da memoria como se as mans fosen transparentes.
Só a túa pele semellábame unha inmensa flor. Pegada imponderábel e quente colocada nunha caixa de cartón á beira da angustia. O home sen espazo nin tempo, estrela fugaz das pechaduras. Todo o reflectido desde ese eu, lume sacrificado á agonía da semente cas súas faíscas e a súa ledicia. O deserto e a fame todas as mañás achegaban o dor agachado tras os soños da última noite compartida antes de partir.
Acérnase, seino, como un intre onde todo semellase como que alguén fose capaz de chegar a sentarse algunha vez no horizonte. Aquel que todos coñecíamos e habíamos descuberto moito antes de que ninguén nolo dixese. Quero che, dúas palabras semellantes a unha chave que utilizadas coa debida entoación podían abrir a porta doutros corpos tan afastados de nós como se nunca os puidésemos chegar a coñecer. Estes e outros recordos permitían aos homes e as mulleres, independentemente de que existise verdade nos seus asertos, construír vistas en común tan reais como as que todos coñecemos.
Só a túa pele semellábame unha inmensa flor. Pegada imponderábel e quente colocada nunha caixa de cartón á beira da angustia. O home sen espazo nin tempo, estrela fugaz das pechaduras. Todo o reflectido desde ese eu, lume sacrificado á agonía da semente cas súas faíscas e a súa ledicia. O deserto e a fame todas as mañás achegaban o dor agachado tras os soños da última noite compartida antes de partir.
Acérnase, seino, como un intre onde todo semellase como que alguén fose capaz de chegar a sentarse algunha vez no horizonte. Aquel que todos coñecíamos e habíamos descuberto moito antes de que ninguén nolo dixese. Quero che, dúas palabras semellantes a unha chave que utilizadas coa debida entoación podían abrir a porta doutros corpos tan afastados de nós como se nunca os puidésemos chegar a coñecer. Estes e outros recordos permitían aos homes e as mulleres, independentemente de que existise verdade nos seus asertos, construír vistas en común tan reais como as que todos coñecemos.
Ollada fronte a ollada, as leis inventadas polos homes seguían distorsionándose para ser cada vez máis inxustas e polo tanto, adecuadas. Unha liña de actuación clara, de feitos directos, contundentes e ben planificados, sen concesións á maioría nin ao futuro, irrompe sen lograr entender os escuros mecanismos dos homes.
Cun orgullo inxustificado, un neno falando só penetrou profundamente ao longo do corredor onde paseaban as serpentes dóciles dos meus soños minguados e borrentos.
Presinto encontros saborosos, quentes, cunha envoltura tentadora desas hordas de individuos sen unha nisca de sentido común. Semellantes á contemplación dun acuario, onde moitísimos peixes mortos de fame moteaban. As forzas indefiníbeis que á sobremesa regulan todos os actos e todos os feitos desexaban desaparecer entre as palabras sen sentido. A arcaica lección recibida era a dun mar dentro do mar carente de vontade. Fronte ás inquisitivas olladas dos adolescentes, azos de ar nun balcón entrepechado, atinxen tan só a cofar unha cultura de egoísmo inusualmente literaria.
Baixo a pele dourada do silencio, malgastei a miña alma ao descubrir a súa inexistencia. Insensíbel suco deixado polos nosos pasos feridos polas árbores, profilácticos dos muros. Sentir baixar invariablemente, lentamente as augas dun regato toldado que molla a esperanza. A insensata violencia da materia.