Xan Seom (ilustracións)
Terra gris porque sente soño. Ser outra cousa loitando contra a espuma das ondas entre as pedras.
A espiña, a póla do carballo, como esquinas onde os homes sen sentidos agardan. Espesura dos intres manchados, ruíns nomees do calendario.
Un berro tan grande como o mar e a túa vida.
Os cansados ventos
a chaira inmensa dos soños
agachada inexplicablemente
unha muller só lentamente
entre lóstregos decididos a chorar
por eses nenos que ninguén deixou ser curiosos.
O riso pensaba ser azul
Rodeada mancha despechada
igual que o trompetista xordo
errante varro que sepultaba o riso.
Decididos perfumados paraísos nus
bolvoreta que repousa sobre a flor de pedra
Mentres outras sobrevoan a cunca valeira e rota
estes xexuns repletos do dor
amarelos e negro
escritor que contempla as noite húmidas
tristemente.
As praias desertas do inverno gris
apuñalan firmemente o oleaxe
o son zumbón semella narrar contos indescifrábeis
o dor perfumado nos visita
os insomnios valeiras interpretan ao reseco vento
sen explicación algunha volta o mentira
o doce lembro se volta tan cru como o frixo
fundindo a realidade na noite próxima.
As ondas tentaban ser
esta lama descobre a frialdade das mareas
suavemente os sons evocan a semente
reflexo baleiro que pide ser esculpido
pracenteiro ceo verde e azul
amañecer inconfundíbel.
Cunca que contén o abismo
A chuvia é un corpo que valeira o ceo
Nadal atrapada na falsa coouna
o atrapada real coa forza dos camiños
razón preciosa feridas da multitude
cores que contemplan esas noites húmidas
dorosamente.
Praias que convidan a ser intre
firmemente.
Indecisas dúbidas riscan o país
o dor cru agacha un perfume
o feixe de trigo recollido chora
nota musicais que son trampa
docísimo vento cru
que atinxe e funde os astros invernais.
Liberdade que navega en frixas barcas
sinalando sen présa o curioso rumbo
dos dados o azar das treboadas
abisal lembro de cando aínda
existían as preguntas.
Na compaña dos tolos e os nenos
nos achegábamos treboadas nevadas
para xogar con crustáceos descoñecidos.
A noite laranxa debuxa trompetas con asas
pensamentos perfumados e despedidas.
Novas dúbidas tamén húmidas
sinalan aquelas conchas
buscadas polos tolos
que saltan sen sentido
inexplicablemente como esferas de desexo
ante as barcas abandonadas por os homes.
Marmelada aceda que soña con lóstregos perfumados
tolos e nenos saltando como chamas
dunha fogueira silenciosa.
Silencio
graos de area que son lembranzas
maneiras que contan historias de ventos durmidos
diario de susurros e chuvia
inconfundíbel curiosidade do pracer
noites que soñan con facer
desaparecer os malditos tronos dos homes.